دلیارم❤

وبلاگت ۸ ساله شده دل یااارم وقتی شروع کردم به نوشتن تو وبلاگت ، تازه ترمای اول دانشگاهم بود.....اونوقتا نمیدونستم قراره یه روزی با بابا مصطفی ی تو ازدواج کنم.‌‌‌...... چه روزایی بود.....یه قصه ها و تلخ و شیرینایی که تو این خونه مجازی ثبت کردم......حالا دیگه همه وبلاگ نویسا کوچ کردن و خبری ازشون نیست. دلم برای اون دوران تنگ میشه. فکر کنم فقط منم که گاهی سر میزنم و هنوزم برات مینویسم  دوسال و نیم از اومدن بابای تو به زندگی مامان آیندت میگذره.....و یک سال و یک ماه شده باهم زیر یه سقف زندگی میکنیم اما هنوز تو رو نداریم در حالیکه جفت مون دلمون پر میکشه برات....نمیدونم کدوم قانون نانوشته گفته من اول باید دفاع کنم......

شکوفه ی گیلاسم خیلی نزدیک به خودم احساست میکنم انگار تا داشتن تو چیزی نمونده و این بهم الهام شده!  نمیدونم یه حال عجیبیه فکر میکنم تو یه پسر کوچولویی گاهی وقتا خوابتو میبینم خواب میبینم عذاب وجدان دارم که دوستت ندارم، چون من دلم دختر میخواسته.‌‌‌‌.... با خودم فکر میکنم چطور میتونم یه پسر کوچولو رو دوست داشته باشم؟ یعنی جایی تو دلم باز میکنه؟ همیشه تو خیالات و تصورات و آرزوهام مامان یه دختر صورتی بودم.....من رویای مامان بودنمو با یه دختر موفرفری ساختم...... اما احساس میکنم خدا میخاد بهم یه پسر بده.....احساس میکنم خیلی بهم نزدیکی، اومدنت انگار مثل رگ گردن بهم نزدیکه‌‌‌‌......